Waarom raakt de één aan iets verslaafd en onthoudt de ander zich er juist van? Men spreekt van verslaafd zijn als je iets dwangmatig doet of nodig hebt. Als je niet zonder kunt, of dénkt dat je niet zonder kunt. Niet kunt functioneren.
Als je te veel eet, of te weinig of eenzijdig… dan krijgt dat het label ‘eetstoornis’. Je eetgewoontes zijn verstoord, ze wijken af van de norm! Wat die ‘norm’ dan ook mag betekenen. Maar is dat werkelijk wel zo, of is het alleen een symptoom en ligt de oorzaak van de verstoring op een ander niveau?
De belangrijkste vraag zou moeten zijn: “Waar komt deze verstoring vandaan?”. In plaats van het wijzen met de vinger: “wat jij doet is fout”. Wat we zien, aan de buitenkant, is namelijk het camoufleren van een wond. Een emotionele wond die in het (verre) verleden is ontstaan, een open wond die (nog) niet is geheeld.
Als hoogsensitief persoon ben je (meer) gevoelig voor allerlei prikkels. Je zenuwstelsel is anders opgebouwd en het functioneert gevoeliger. Je bent daardoor ook meer gevoelig voor zogenaamde ‘troost’ prikkels. Door signalen van de buitenwereld kun je emotioneel gewond raken.
Een voorbeeld. Je zegt tegen je juf op school: “Juf gaat het wel goed met u? U ziet er zo verdrietig uit vandaag?”. Haar antwoord verrast je: “Het gaat prima met me, ik voel me uitstekend. Er is niets aan de hand, hoor. Ga maar lekker spelen”.
Je ziet, ervaart, voélt dat het niet goed met je juf gaat, maar zij vertelt je iets heel anders! Je raakt in de war en je besluit al snel dat je het dan wel verkeerd zult begrijpen en aanvoelen. Je verliest zo beetje bij beetje het vertrouwen in je eigen emoties en gevoelens. Er ontstaat een wond – maar er bestaan geen pleisters die dit soort ‘bloeden’ kunnen stoppen.
Nadat je vertrouwen steeds kleiner en kleiner is geworden bepaal je (bewust of onbewust) een overlevingsstrategie, die zich vaak uit in een verslaving of een dwangmatige onthouding. In eerste instantie werkt dat perfect. Je voelt je er beter door en bij, de ‘pijn’ wordt verzacht en op dat moment is dat voor jou het belangrijkste. Later komt echter het moment dat je die overlevingsstrategie niet meer nodig hebt. Wat eens zo perfect werkte, verstoort nu je gezondheid en je welzijn. Het is een stoornis geworden en ja, heel graag wil je er mee stoppen. Maar hoe doe je dat dan, als het maar niet wil lukken?
Weet dan dat zolang de wond niet is geheeld, je bezig bent met de bestrijding van een symptoom, en niet van de oorzaak. De daadwerkelijke genezing vindt pas plaats als de oorzakelijke wond is gezien, erkend en verzorgd. Alleen als je bewust gaat kijken naar waarom, hoe, wat, waar (en wat nu) kun je uit het oude patroon stappen, en jezelf verlossen van de verslaving: van dat wat een verstoring van je vrijheid en gezondheid is geworden.
0 Reacties