Waar ben je thuis? Wat is je ware thuis? Vele onder ons willen naar “huis”. Nee, ze willen niet dood maar ze willen dat het hier is zoals het “Thuis” is. Ook ik worstel hiermee. En dan wordt het mij nog eens extra duidelijk gemaakt door het feit dat ik steeds van adres verander. Ik heb geleerd om er mee om te gaan als; ‘er zit een grotere betekenis achter’. Maar is dat wel zo en wat is dat dan, zie ik wel de juist rede? En zo nog vele vragen. Steeds die vragen en geen duidelijke antwoorden. Dus terug naar de kern.
Thuis zijn in je huis, in jezelf.
Landen in jezelf en je thuis voelen waar je ook bent want je bent thuis in jezelf. Nou mooi gaan ik doen dan. Ha, maar hoe dan precies? Mediteren is niet echt mijn ding. Stil zitten en nergens aan denken, vergeet het maar. Mijn gedachten komen en gaan en hoe meer ik wil stoppen hoe meer er gebeurd. Mantra’s opzeggen! Dat is op zich een goed idee en ja het werk voor vele vlakken maar nee ik land niet. Er zal dus iets anders moeten gebeuren,,, of niet….
Nu ben ik wel van dingen doen, handelen en niet zo zeer van afwachten maar dan komt gelijk weer de vraag; ‘wat is het beste? Juist wel of juist niet iets doen…. Lastig zeg. Steeds weer dat overwegen, dat heen er weer geslingerd worden, “van voor naar achter van links naar rechts”… en steeds die afleiding. Wie of wat doet dat dan. En hup weer vragen en zo zit ik in mijn kringetje rondjes te draaien. Ojee, “alleen al als ik er naar kijk wordt ik duizelig”. Dat is wat ik zeg als ik kijk naar een mallemolen. Ja, daar zit ik in “in de mallemolen van het leven”.
Hu, weer een liedje. En weer afleiding. Niet landen maar zweven, “De Zweefmolen”, dat is dan weer een boek. Haha. Genoeg getreuzel. Geen vragen meer, geen uitvluchten, geen gedraai er omheen.
Bewust landen.
Mijn energie naar beneden brengen met aandacht en ademhaling. Dat gaat goed en gemakkelijk. Dat past bij mij. Dan zie ik mezelf in een soort van krakkemikkig ruimteschip landen in mijn lichaam. Ik land op een soort van maanlandschap. Het is “ a Bumpy ride”. Oeps toch weer een quote uit een boek. Maar goed daar ga ik dan. Het is een soort van echt en toch niet. Alsof ik het werkelijk ooit eerder heb mee gemaakt maar toch is het onmogelijk. Gelukkig houdt mij dat niet tegen. Ik ga lekker door en stap uit mijn voertuig. Ik ben geland, ik ben aangekomen. “Zo daar zijn we dan”. En wat nu?
Nu niets eigenlijk. Haha. Nee, dat is nu juist de clou. Niets doen, niets denken, niets bedenken. Gewoon laten gebeuren en hop je hebt zo een hele column geschreven. En nu? Nu niets dus.
0 Reacties